Unforgettable

Onze Unforgettable pupjes al enkele weken uitgevlogen nu. Ze waren echt onvergetelijk, prachtig nestje. En ook, door ziekteverlof thuis, ben ik er constant bij geweest, veel geobserveerd en mee bezig geweest. Ontelbare foto’s genomen en echt van genoten. Het afscheid viel mee daardoor wat zwaarder misschien. Maar, als je al die gelukkige baasjes ziet, de vele hartverwarmende berichtjes over hoe goed ze het thuis doen. Zeer lovende commentaren van de verschillende dierenartsen over hoe mooi en gezond de pupjes wel zijn. Berichtjes, foto’s, een filmpje dat doet ons veel deugd.
In de eerste week dat alle pupjes verhuisd waren voelde ons Norah zich erg alleen. We merkten het al overdag dat ze stiller was en wat lusteloos. Maar s’nachts begon ze keer op keer te huilen, oh wat wat dat hartverscheurend. Enkel te troosten als Jo of ik erbij gingen slapen, wat we natuurlijk deden. Overdag waren we dan extra met haar bezig, meer wandelen, een spelletje om haar wat af te leiden. Gelukkig na een dikke week was het zo goed als over. Zoiets hadden we in al die jaren nog nooit meegemaakt. Maar als we er goed over nadenken, is het nu ook de eerste keer geweest dat het moedertje alleen bleef.

Zoals bij alle voorgaande nestjes hebben we weer ons uiterste best gedaan om onze pupjes op zo veel mogelijk vlakken een goede start te geven in hun leventje. Het is nu aan de kersverse baasjes (baasjes van wie 5 al eerder een of meer wheatens hadden). Veel geluk samen!